همه شرکت ها الزامی ندارند وارد بازار بین المللی شوند، زیرا ورود به این بازارها نیاز به فراگیری زبان ، قوانین و مقررات ، کشورهای مبدع را دارد . هرشرکتی قبل از خروج از کشورخود باید خطرهای بالقوه زیادی را سبک و سنگین نماید و به پرسش های مختلفی پاسخ دهد . پرسش هایی از قبیل :
آگاهی از رفتار مصرف کننده خارجی کسب شده است ؟
آیا از لحاظ رقابتی می توانیم کالای جذابی ارایه نماییم؟
آیا مدیران شرکت تجربه بین المللی دارند ؟
آیا مقررات سیاسی و حقوقی بررسی شده است ؟
و…
بیشتر شرکت ها به دلیل مشکلات ورود به بازارهای بین المللی دست به این کار نمی زنند مگر با مازاد ظرفیت و افزایش موجودی روبه رو شوند و برای فروش در صدد یافتن بازارهای جدید برآید .
اما پس از اینکه شرکت ها تصمیم گرفته اند وارد بازار بین المللی شوند بهتر است با روش های ورود به این بازار ها آشنا شوند
گزینه های پیش روی شرکت ها صادرات، سرمایه گذاری مشترک و سرمایه گذاری مستقیم است .
صادارت :
راحت ترین راه برای ورود به بازار بین المللی ورود از طریق صادرات است . اغلب شرکت ها کالا را در داخل تولید می کنند و برای بازارهای صادراتی آن ها را اصلاح می کنند .
صادرات غیر مستقیم :
شرکت ها به طور کلی با صادرات غیر مستقیم شروع و الزاما برای این کار با واسطه های بازارهای بین المللی مستقل همکاری می کنند ، صادرات غیر مستقیم با خطرهای کمتری همراه هستند .
صاردات مستقیم :
فروشندگان در این روش خود راسا امور صادراتی را برعهده می گیرند . برای این راهبرد نیاز به سرمایه گذاری بیشتری دارد .
ادامه دارد ……………